Βάδιση στις μύτες των ποδιών στην παιδική ηλικία |Παιδιατρική Φυσικοθεραπεία

Τα παιδιά κατακτούν συνήθως την ανεξάρτητη βάδιση στην ηλικία του πρώτου έως 1,5 έτους. Σύμφωνα με έρευνες, τα περισσότερα παιδιά έχουν μάθει να περπατούν αρκετά σταθερά, με το πέλμα τους να έρχεται ολόκληρο σε επαφή με το έδαφος. Καθώς μαθαίνουν να ισορροπούν και να δοκιμάζουν διάφορους τρόπους διαχείρισης του βάρους του σώματός τους, παρατηρούνται παρ’ όλα αυτά  διαφορετικοί τύποι βάδισης και στάσης στην όρθια θέση, πέραν του φυσιολογικού. Έναν από αυτούς αποτελεί και η βάδιση στις μύτες των ποδιών τους.
Πιθανές αιτίες του τύπου αυτού βάδισης ενδέχεται να είναι:

• Νευρομυϊκές διαταραχές στο κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως είναι η εγκεφαλική παράλυση ή αναπτυξιακές διαταραχές, όπως ο αυτισμός. Σε τέτοιου τύπου περιπτώσεις, υπαίτια είναι η σπαστικότητα (αυξημένος μυϊκός τόνος) και η μυϊκή δυστροφία, που οδηγούν, με την πάροδο του χρόνου, σε βραχύνσεις συγκεκριμένων μυϊκών ομάδων, συμπεριλαμβανομένου και του γαστροκνημίου.
• Εκ γενετής βραχύς αχίλλειος τένοντας. Το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει μείωση εύρους στην κίνηση της ποδοκνημικής άρθρωσης και πιο συγκεκριμένα στη ραχιαία κάμψη του πέλματος. Έτσι, το παιδί αισθάνεται φυσιολογική την τάση που δημιουργείται στον γαστροκνήμιο μυ και οδηγείται αυτομάτως στη συγκεκριμένη βάδιση.
• Διαταραχή του αιθουσαίου συστήματος. Το σύστημα αυτό ανατροφοδοτεί τον εγκέφαλο και δίνει πληροφορίες σχετικά με τη θέση και την κίνηση του σώματος στο χώρο. Η βάδιση στις μύτες των ποδιών, γι’ αυτό το λόγο, θεωρείται από το ίδιο το παιδί ως φυσιολογική του εξέλιξη.
• Ιδιοπαθής φύση. Σε αυτή την περίπτωση δεν ισχύει κανένα από τα παραπάνω σενάρια. Η βάδιση στις μύτες των ποδιών γίνεται για παιχνίδι ή σαν απλή «αντίδραση» του ατόμου. Αν ζητηθεί όμως στάση ή βάδιση με ολόκληρο το πέλμα, το αποτέλεσμα είναι εφικτό. Η συχνή όμως χρήση του τύπου αυτού βάδισης, μπορεί να οδηγήσει σε βράχυνση του γαστροκνημίου και τελικά στην ιπποποδία.

Με παρατήρηση του τρόπου αυτού βάδισης στο παιδί, σε ηλικίες μετά τα 2,5-3 έτη, οι γονείς πρέπει να συμβουλευτούν τον παιδίατρό τους, καθώς και τον παιδοορθοπαιδικό για εξέταση και προτάσεις λύσεων ανάλογες στην εκάστοτε περίπτωση.
Θεραπευτικές προσεγγίσεις
Όποια και αν είναι η αιτία για την κατάσταση βάδισης που εξετάζεται, η θεραπεία βασίζεται στη σοβαρότητα του προβλήματος, κατά πόσο έχει δηλαδή επηρεαστεί το μυοσκελετικό σύστημα του παιδιού. Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική, με συμπεριλαμβανόμενη τη φυσικοθεραπεία για ήπιες έως μέτριας βαρύτητας περιπτώσεις, αλλά και πιο επεμβατική με χειρουργείο για πιο σπάνιες και πολύ σοβαρές καταστάσεις.
Η φυσικοθεραπεία συμβάλλει με ειδικές τεχνικές και μπορεί να είναι άκρως αποτελεσματική για τη βάδιση στις μύτες των ποδιών.
Διατάσεις των βραχυσμένων μυών, ενδυνάμωση των πρόσθιων κνημιαίων και περονιαίων μυών, επανεκπαίδευση βάδισης και εκτίμηση χρήσης νάρθηκα ή ειδικών ορθοπαιδικών υποδημάτων, είναι μερικές από αυτές.
Η υδροθεραπεία, επίσης, μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην επανεκπαίδευση  της βάδισης, με την άνωση να βοηθά ιδιαίτερα πολύ στην εξουδετέρωση του βάρους.
Η συζήτηση και η συνεργασία των γονέων με τον φυσικοθεραπευτή μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ενός επεμβατικού προγράμματος ασκήσεων για το σπίτι καθημερινά. Είναι σημαντική η καθημερινή υπενθύμιση του σωστού τρόπου βάδισης στο παιδί από το κοντινό του περιβάλλον αλλά και το θεραπευτικό προσωπικό που το περιβάλλει.